کُلُّ أَمْرٍ ذِی بَالٍ لَمْ یُذْکَرْ «بِسْمِ اللَّهِ» فِیهِ فَهُوَ أَبْتَرُ.
در مجالس صدوق بسندش تا على علیه السّلام که هر که بر خوراک نام خدا برد از آن نعمت هرگز بازپرس نشود.
عَلِیِّ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ أَبِیهِ قَالَ سَأَلْتُ الرِّضَا عَلِیَّ بْنَ مُوسَى ع عَنْ بِسْمِ اللَّهِ قَالَ مَعْنَى قَوْلِ الْقَائِلِ بِسْمِ اللَّهِ أَیْ أَسِمُ عَلَى نَفْسِی سِمَةً مِنْ سِمَاتِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ هِیَ الْعِبَادَةُ قَالَ فَقُلْتُ لَهُ مَا السِّمَةُ فَقَالَ الْعَلَامَة
عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ ع فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- بِسْمِ اللَّهِالرَّحْمنِ الرَّحِیمِ فَقَالَ اللَّهُ هُوَ الَّذِی یَتَأَلَّهُ إِلَیْهِ عِنْدَ الْحَوَائِجِ وَ الشَّدَائِدِ کُلُّ مَخْلُوقٍ عِنْدَ انْقِطَاعِ الرَّجَاءِ مِنْ کُلِّ مَنْ هُوَ دُونَهُ وَ تَقَطُّعِ الْأَسْبَابِ مِنْ جَمِیعِ مَا سِوَاهُ یَقُولُ بِسْمِ اللَّهِ أَیْ أَسْتَعِینُ عَلَى أُمُورِی کُلِّهَا بِاللَّهِ الَّذِی لَا تَحِقُّ الْعِبَادَةُ إِلَّا لَهُ الْمُغِیثِ إِذَا اسْتُغِیثَ وَ الْمُجِیبِ إِذَا دُعِی
سکونى به نقل از امام صادق علیه السّلام، و آن حضرت از پدران بزرگوارش از على علیه السّلامروایت کردهاند که فرمود: هر کس به هنگام عریان شدن- براى بول یا انجام کار دیگر- بسم اللَّه را بر زبان خود جارى سازد، شیطان چشمش را بر هم مىنهد تا او از آن کار فارغ شود.
ثواب ذکر خدا به هنگام وضو
بو بصیر از امام صادق علیه السّلام روایت کرده است: اگر کسى در حال وضو نام خدا را بر زبان آرد، تمام بدن او پاک و مطهّر مىشود، و وضوى او تا وضوى بعدى، کفّاره گناهانى است که او (در این فاصله زمانى) انجام داده است؛ و کسى که به هنگام وضو، نام خدا را بر زبان جارى نسازد، تنها قسمتى از بدن او که آب وضو به آن مىرسد پاک مىشود.
عبد اللَّه بن مسکان از امام صادق علیه السّلام روایت کرده است: کسى که در هنگام وضو خدا را یاد کند همانند آن است که غسل کرده باشد
ابو سعید خدرى از رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم روایت کرده است که فرمود: کسى که به هنگام بیرون رفتن از خانهاش «بسم اللَّه» بگوید، آن دو فرشته (اى که نگهبان اویند) گویند: هدایت شدى؛ و اگر «لا حول و لا قوة الّا باللَّه» بگوید، آن دو مىگویند: حفظ شدى؛ و اگر «تَوَکَّلْتُ عَلَى اللَّهِ» بگوید، آن دو گویند: کفایت شدى؛ پس شیطان مىگوید: من چگونه مىتوانم بر بندهاى که مورد هدایت و حفظ (خداوند) قرار گرفته و خداوند امور (زندگانى) او را کفایت کرده است، غلبه کنم (و او را بفریبم).
محمد بن سنان گوید: حضرت رضا (ع) فرمود: بسم اللَّه الرحمن الرحیم نزدیکتر است به اسم اعظم خداوند از سیاهى چشم به سپیدى آن، سپس فرمود: پدرم هر گاه میخواست از منزل بیرون شود میفرمود:
«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ خرجت بحول اللَّه و قوته لا بحولى و قوتى بل بحولک و قوتک یا رب متعرضا به لرزقک، فإننی به فی عافیة»